Roraty jak kawa – zaczynam!

Powierzenie Bogu swoich marzeń jest strasznie trudne. Dlatego najlepiej zacząć od małych kroków. Na przykład… od udziału w roratach. W tym roku chcę postawić adwent na jedną kartę i na maksa oddać w ręce Boga swoje życie.

DIY życie z marzeń

Maryja podejmowała decyzje po ludzku niezrozumiałe. Zgodziła się na nieplanowaną ciążę i poród w stajni. Kiedy narzeczony zastanawiał się czy jej nie zostawić, pojechała na wakacje do kuzynki. Osiągnęła spełnienie, księcia z bajki i spokój serca. Była wolna, pełna miłości i ciepła. Zasłuchana w Boga. Cierpliwa. Wierząca w każdy Jego szept. Kiedyś zastanawiałam się, co mnie z Nią łączy. Dziś nie mam wątpliwości – choć kompletnie mi to nie wychodzi, chcę żyć jak Ona. I zamierzam zrobić pierwszy krok w tym kierunku.

Bo chyba tak wyobrażam sobie szczęśliwe życie – z Bogiem w centrum, rodziną przy stole i pasją w głowie. Ale powierzenie Bogu swoich marzeń jest strasznie trudne, dlatego najlepiej zacząć od małych kroków.

Roraty jak kawa

Żeby być u dominikanów na 6:30, muszę wyjść z mieszkania o 5:41. Najpóźniej o 5:58. To znaczy, że muszę wstać o 5:00 rano. Nie mogę zostać w łóżku nawet trzech minut dłużej. Ale jeżeli nie zrobię tego teraz, nie zrobię tego prawdopodobnie nigdy. Dlatego planuję przestać się ociągać i potraktować roraty jak poranną kawę.

Powodów, dla których chcę codziennie chodzić na roraty, jest kilka. Będę miała czas zarezerwowany tylko dla Pana, dam Mu szansę, żeby mnie nawrócił, jeszcze bardziej otworzę się na działanie Ducha Świętego, aktywnie i świadomie przeżyję adwent, nie będę się spóźniać do pracy, nie będę miała problemów ze snem i przekonam się, czy roraty nie są przereklamowane ;) Ale szczególnie cieszę się na spotkania z Maryją.

Jak spotkać księcia z bajki?

To Ona jest adwentowym kluczem. Jej życie zawiera przepis na szczęśliwe małżeństwo, mądre macierzyństwo i spełnioną kobiecość. Mimo, że już na samym początku Anioł zwiastuje Jej katastrofę w postaci nieślubnego dziecka. Małe życiowej bum. Kiedyś śniło mi się, że jestem w ciąży i nie wiem, jak to się stało. Obudziłam się cała spocona ze strachu. Maryja przyjęła taką wiadomość bez protestu. Uwierzyła też Bogu, że pozna Józefa (który wszystko zrozumie – sic!) i spokojnie pojechała sobie do kuzynki. Ich relację totalnie zawierzyła Panu. A Józef – po kilku dniach ciszy – okazał się księciem z (niebiańskiej) bajki.

Betlejemskie story

The best of to dla mnie jednak wypad do Elżbiety. Maryja nie zalewa się łzami tęsknoty za Józefem, który ma podjąć decyzję czy być z nią czy nie, ani żalem, że Bóg chce ją zabić (dwa tysiące lat temu nieślubna ciąża równała się śmierci). Ona sobie idzie w odwiedziny! No rety! Pan wzywa, więc idzie. Prosta sprawa. Przecież to Boga interes, żeby wszystko się ułożyło. Nie jej. A przynajmniej nie tylko jej.

A to nie koniec. Gdy Maryja wraca, Józef oswaja się z sytuacją i jadą sobie do Betlejem. Planują narodziny ukochanego, pierwszego dziecka. Wszystko wydaje się wspaniałe. Aż trafiają do stajni. Super opcja. Gdybym miała rodzić w stajni, chyba by mnie coś trafiło. A ona jest wolna od żalu, złości, rozczarowania. Jest szczęśliwa.

Nic do przemeblowania

Szukając pokoju serca, wolności, Pana Boga i siebie samej, zaserwowałam sobie w życiu różne przewroty. Przygotowywać, planować i wierzyć, że gdyby nie ten świat, byłabym dużo bliżej Nieba – to bardzo wygodne. Ale złudne.

Maryja nie dostosowywała swojego świata do Boga. Po prostu tworzyła Mu okno.

Bo Bożej wolności doświadczamy wtedy, kiedy się na nią otworzymy. Nie musimy przemeblowywać duszy i serca. Wystarczy, że wpuścimy do nich Powietrze. Właśnie to chcę zrobić.

Zapraszam Was do codziennego kibicowania moim adwentowym zmaganiom. Wydarzenie znajdziecie tutaj. Zapiszcie się. Śledźcie. Coś czuję, że ten adwent zapamiętam do końca życia! :)

A już teraz przed Wami pierwszy kawowy odcinek: